تگرگ

اشعار و سخنان بزرگان

تگرگ

اشعار و سخنان بزرگان

تگرگ

با سلام خدمت بازدیدکنندگان عزیز
تو این وبلاگ اشعار بزرگان شعر و ادبیات فارسی همراه با سخنان بزرگان ایران و جهان رو گردآوری کردم و گهگاهی هم دلنوشته های خودم رو قرار میدم و امیدوارم مورد پسند شما قرار بگیره

طبقه بندی موضوعی
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
محبوب ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر

۸۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «حرف ت ( غزلیات حافظ )» ثبت شده است

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

 

ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

 

ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

 

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

 

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

 

ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

 

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

 

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

 

گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

 

آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

 

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

 

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

 

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

 

چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

 

میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

 

شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

 

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

 

کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

 

دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

 

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

 

جز آستان توام در جهان پناهی نیست

 

خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

 

حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

 

روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

 

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

 

راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست

 

مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

 

کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

 

ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست

 

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست

 

بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

 

خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

 

اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

 

روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

 

مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

 

صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

 

آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

 

دارم امید عاطفتی از جانب دوست

 

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

 

آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست

 

دل سراپرده محبت اوست

 

خم زلف تو دام کفر و دین است

 

ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

 

منم که گوشه میخانه خانقاه من است

 

روزگاریست که سودای بتان دین من است

 

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است

 

به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

 

روضه خلد برین خلوت درویشان است

 

صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

 

به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

 

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

 

در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

 

کنون که بر کف گل جام باده صاف است

 

صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

 

حال دل با تو گفتنم هوس است

 

اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

 

المنة لله که در میکده باز است

 

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

 

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

 

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

 

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

 

برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

 

رواق منظر چشم من آشیانه توست

 

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

 

خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

 

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

 

زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست

 

به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

 

در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست

 

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

 

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

 

مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

 

خیال روی تو در هر طریق همره ماست

 

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

 

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

 

روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

 

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

 

ساقیا آمدن عید مبارک بادت

 

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

 

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

 

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

 
ساخت وبلاگ در بلاگ بیان، رسانه متخصصان و اهل قلم