یلدا

برگ خسته و غمگین

در تولد سرما ، شام آخر پاییز

در خود مینالید ، تا که بر زمین افتاد

مدتی خزید در غیاب مهر

گرفت آرام زیر چکمه های سپهر

درخت شد خاموش از کینه خزان

از چرخش زمین ، از گردش زمان