فقط دو چیز هستند که نهایت ندارند ، جهان و حماقت انسانها؛ و مورد اولی هم مطمئن نیستم!
تغییر ماهیت پلوتونیوم ساده تر از تغییر ماهیت روح شریر انسانی است. ( پلوتونیوم ماده ای است که در ساخت بمب اتمی استفاده میشود )
برای اینکه کسی عضوی معصوم از یک گله گوسفند باشد قبل از هر چیز خودش هم باید یک گوسفند باشد !!
ﻣﺮدم ﻋﺎﺷﻖ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﭼﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ ، چون اﯾﻦ ﮐﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اش ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯿﺸﻮد.
ﭼﻘﺪر ﮐﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻣﻐﺰ ﺧﻮد ﺑﯿﺎﻧﺪﯾﺸﻨﺪ .
ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﯿﻢ از اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﻮﯾﻢ ، ﭼﻮن ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﯿﻢ .
ﺿﻌﻒ رﻓﺘﺎری ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻣﯿﮕﺮدد .
ارزش واقعی یک انسان را می توان در درجه ای که او به آزادی از خود به دست آورده است سنجید.
اخلاقیات اهمیت بالایی دارد؛ البته که برای ما، و نه برای خدا !
وقتی محدودیت های خود را بپذیریم میتوانیم از آنها عبور کنیم
اگر مردم فقط بخاطر ترس از تنبیه خوب هستند و امید به پاداش دارند پس باید خیلی تاسف بخوریم.
ترس و حماقت همواره اساس بیشتر کارهای بشر بوده است.
شادمانی از شادی دیگران و احساس رنج از رنج آنان، بهترین راهنمای بشر است.
بدون اخلاقیات، راهی برای نجات بشریت وجود ندارد.
مهمترین تلاش در زندگی هر فردی باید تلاش برای رشد و تعالی اخلاق در کردار و رفتارش باشد. تعادل درونی و حتی بقای ما، شدیدا در گرو این امر است. تنها، وجود و رعایت اخلاقیات در کردار و رفتار است که می تواند به زندگی ما زیبایی و منزلت بخشد.
همه ی افراد با استعداد هستند،اما اگر شما یک ماهی را بر اساس تواناییش در بالا رفتن از درخت بسنجید،آن ماهی تمام عمرش را بر این باور خواهد گذارند که یک بی دست و پای احمق است .
در مسائلی که مربوط به قضاوت و احقاق حقوق می شود، تفاوتی بین امور کوچک و بزرگ وجود ندارد. در اینگونه مسائل، همه را باید با یک چشم دید و تبعیضی قائل نشد.
من از روزی می ترسم که تکنولوژی از تعامل انسانی پیشی بگیرد، چنین روزی جهان نسلی از احمق‌ها خواهد داشت.
تا آنجا که به من مربوط می شود، گناه در خلوت را، به تظاهر به تقوا ترجیح میدهم.
ارزش آدﻣﯽ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯿﺸﻮد ﻧﻪ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ دریافت میکند.
به طرز مخوفی آشکار است که، تکنوژی ما از انسانیت ما پیشی گرفته است.
ما به شیوه ای جدید و قابل ملاحظه برای تفکراتمان نیازمندیم؛ اگر بخواهیم بشریت زنده بماند...
نگرانی برای انسان و سرنوشتی که برایش رقم خواهد خورد، همیشه باید در راس تمام تلاشهای علمی -فنی- باشد. هرگز این موضوع را هنگام رسم نمودارها و ساختن معادلاتتان نادیده نگیرید.
انسان جزئی است از یک کل،که ما آن را ((عالم))می نامیم.جزئی که محدود به زمان و فضا است.او خود افکار و احساساتش را به عنوان چیزی جدا از بقیه عالم تجربه می کند که می توان آن را نوعی خطای باصره در خود آگاهیش دانست.این خطا برای ما نوعی زندان است که ما را به امیال شخصی و ابراز عواطف نسبت به چند نفری که از همه به ما نزدیکترند محدود می کند. وظیفه ی ما باید این باشد که خود را از این زندان نجات دهیم و دایره ی عواطف خود را گسترش دهیم، تا همه موجودات زنده و سراسر طبیعت را با تمام زیبائیهایش در بر گیرد.هیچ کس قادر نیست کاملا به این هدف دست یابد.اما تلاش برای نیل به آن خود بخشی از روند آزادی برای امنیت درونی است.
